Ten szal został wytkany z naturalnego lnu. Przędzę na ten szal kupiłam okazjonalnie od mistrzyni tkackiej, mieszkającej na Podlasiu.

Nici zostały przędzionego ręcznie, kolory pozostały naturalne. Przędza byłą wybielana w naturalny sposób, została rozłożona i leżąc na słońcu zmiękła i się wybieliła.

Szal jest przewiewny. Idealny na lato. Wymiary to 200cm x 65cm.

Zalety tkanin lnianych:

• duża odporność na tarcie i rozciąganie
• działanie antybakteryjne
• nieelektryzowanie się
• przewiewność
• antyalergiczność
• wysoka absorpcja wilgoci
• biodegradacja (ochrona środowiska)

Tylko na zamówienie. Zapraszam do kontaktu.

Technologia wytwarzania tkanin lnianych na podlaskiej wsi w XIX wieku.

Len wysiewano w maju. Po wzejściu roślin len był kilkakrotnie pielony. Kiedy len był już gotowy do zbioru, nie koszono go, ale wyrywano, żeby uzyskać jak najdłuższy surowiec. Wyrwany len wiązano w małe pęczki i przez kilkanaście dni suszono. Potem należało len wymłócić, albo oczemchać, tj. drewnianymi grzebieniami oddzielić nasiona.

Następnie małe snopki lnu układano w wodzie (w stawach albo w zakolach lub polderach zalewowych rzeki) i obciążano żerdziami i kamieniami, żeby były całkowicie zanurzone. Mokły tak kilka tygodni, aby łodygi zbutwiały. Jeśli w pobliżu nie było zbiorników wodnych, len rozkładano na ścierniskach i łąkach. Kiedy łodygi stały się już dostatecznie kruche, wyciągano je na brzeg i po wysuszeniu zwożono do stodoły.

Zwykle w październiku przystępowano do międlenia lnu, w celu pokruszenia i usunięcia osłonek łodyg, aby uzyskać czyste, długie włókno. Służyła do tego międlica. Była to deska szerokości kilkunastu centymetrów i długości około 1,5 metra z wyciętą szczeliną, w którą wchodziła druga deska. Obie deski połączone były bolcem. Pracowały jak duże nożyce, łamiąc łodygi lnu. Do usuwania połamanych łodyg (zwanych paździerzami, otłoczynami lub otłuczynami) używano cierlicy. Cierlica tym różniła się od międlicy, że miała dwie szczeliny. Następnie włókno wyczesywano ręczną szczotką, aby usunąć resztki paździerzy i oddzielić pakuły od włókna długiego. Szczotka do czesania lnu była zrobiona z kawałka deski, w którą powbijano ostre gwoździe.

W zimowe wieczory kobiety przędły nici (przędzę) używając wrzecion i kądzieli lub kołowrotków. Kiedy szpula na wrzecionie kołowrotka była już wypełniona, przy pomocy motowidła nici zwijano w motki.

W tej postaci nici były już gotowe do tkania. Przed tkaniem nici lnianych nie prano i nie farbowano. W warsztatach tkackich, ustawionych zwykle w kuchni, kobiety tkały tkaninę. Wytworzona tkanina była szara i sztywna.

Późną wiosną, przy bardzo słonecznej pogodzie, rozkładano tkaniny na łąkach, aby leżąc na słońcu wybieliły się i zmiękły. Od czasu do czasu, bielone tkaniny polewano wodą. Łąkisłużące do bielenia tkanin, najlepiej takie położone na nachylonych w kierunku południowym zboczach, nazywano blichami.

Sploty tkanin lnianych
zasadnicze – najczęściej stosowane w przemyśle lniarskim do produkcji tkanin użytkowych
pochodne – prawie wszystkie, łącznie z żakardowymi stosowane w tkaninach dekoracyjnych.

źródło: WIkipedia – wolna encyklopedia